Aleksandretta obrożna jest najbardziej znanym i najczęściej hodowanym gatunkiem z rodzaju Pisittacula, do którego należy 15 gatunków papug (wg J.Feliks - "Papousci" - Praha 1979). Papugi te są średniej wielkości, rzadko przekraczającej 50 cm długości wraz z ogonem. Te najpotężniej zbudowane to aleksandretta większa oraz chińska, natomiast o delikatnej budowie są aleksandretty śliwogłowe. Występują w południowo-wschodniej Azji i na niektórych wyspach na Oceanie Indyjskim, a niektóre podgatunki także i w Afryce.
Aleksandretta obrożna
W Polsce południowo-wschodniej hodowane są i rozmnażane: aleksandretty większe, śliwogłowe, chińskie oraz różowopierśne (o innych gatunkach brak informacji). Jednak najczęściej rozmnażane i popularne zarazem są aleksandretty obrożne.
Aleksandretty obrożne występują naturalnie od Chin, poprzez Birmę, Indie, Pakistan, aż do afrykańskiej Etiopii, Kenii i Ugandy. Sztucznie wprowadzono je także w inne rejony Afryki i Azji, a nawet do Europy (Niemcy, Holandia, Wielka Brytania) i Ameryki Północnej. Tak duży obszar występowania poskutkował nowymi podgatunkami, o różnych wielkościach i ubarwieniach. Te afrykańskie są drobniejsze, mają ciemny dziób i są smuklejsze i bardziej eleganckie niż azjatyckie, które są większe i kolorystycznie piękniejsze. Mieszkają na skraju dżungli, często zalatując na pola uprawne. Spożywają głównie nasiona, owoce, warzywa, kwiaty i ich nektar. Żyją w parach w okresie gniazdowania, pozostałą część roku natomiast w grupach po 10-20 osobników. Większe stada można zobaczyć tylko w czasie żerowania.
Aleksandretta obrożna - hodowla
Aleksandretty obrożne można rozmnażać nawet w niewielkich klatkach o długości 100 cm, zawieszając budkę lęgową na zewnątrz niej - nie zabiera miejsca ptakom. Idealne jednak byłyby woliery wewnętrzne lub zewnętrze, jednak ze schronem, w których mogą się dogrzać podczas mrozów, gdyż są one podatne na odmrożenia.
Można je również hodować w wolierach zewnętrznych, bez ogrzewania. Taka woliera winna być zakończona zamykaną murowaną przybudówką, o wymiarach 1m x 1m, w której ptaki mogą się schronić i która ma budkę lęgową.
Aleksandretta obrożna - żywienie
Podstawę stanowią mieszanki różnych suchych nasion, ale też warto pamiętać o nasionach skiełkowanych, zwłaszcza przed lęgami i w czasie odchowu młodych. W mieszance powinny być proso, kanar, słonecznik, owies, pszenica oraz trochę nasion lnu i konopi. Można dodawać kukurydzę, sorgo i rzepak. Aleksandretty lubią nasiona w fazie dojrzałości mlecznej i woskowej, podawane w kłosach lub kolbach. Mając wolierę zewnętrzną z ziemnym podłożem, można wysiać mieszankę prosa z owsem, jako uzupełnienie diety i zajęcie dla ptaków. Owoce i warzywa też są ważne, papugi te lubią praktycznie każdy rodzaj owoców i warzyw, uważać jedynie należy na miejsce zbioru.
Aleksandretta obrożna - rozmnażanie
Główny problem to zdobycie ptaków przeciwnej płci. Samce są łatwo rozpoznawalne - mają obrożę, natomiast samice często po 2 latach okazują się być samcami. Drugi problem to dobranie pary, samice bowiem są dość agresywne. Należy być bardzo ostrożnym. Doświadczone samce "dygają" zbliżając się do samicy, dając tym samym znać o swoich zamiarach, ale będąc też gotowe do ucieczki. Samiec podczas "parzenia" zwraca też dużą uwagę na dziób samicy.
Po udanym parzeniu można oczekiwać odchowów. Zawiesić wtedy należy dużą budkę z mocnych desek lub dziuplę z pnia naturalnego. Otwór wejściowy powinien mieć ok. 7 cm, podstawa 25cm x 25 cm, wysokość 50cm lub więcej. Lęgi w ogrzewanych pomieszczeniach odbywają się zimą, w wolierach nieogrzewanych wiosną, kiedy znacznie się ociepli.
Samica zwykle składa 4 jaja i wysiaduje je sama, przez ok. 24 dni. Po wylęgu młode pozostają w gnieździe ok. 1,5 miesiąca, a gdy opuszczą budkę są karmione przez rodziców co najmniej 3 tygodnie.
Komentarze (0)
Zostaw komentarz